معمولاً وقتی مردم در مورد آلودگی پلاستیکی می شنوند، ممکن است پرندگان دریایی با شکم پر از زباله یا لاک پشت های دریایی با نی های پلاستیکی در بینی خود را تصور کنند. با این حال، آلودگی پلاستیکی تهدید دیگری است که برای چشم نامرئی است و پیامدهای مهمی برای سلامت انسان و حیوانات دارد.
میکروپلاستیک ها ، ذرات ریز پلاستیکی موجود در بسیاری از لوازم آرایشی، زمانی که مواد بزرگتر مانند لباس یا تورهای ماهیگیری در آب شکسته می شوند، می توانند تشکیل شوند.
میکروپلاستیک‌ها اکنون در اقیانوس‌ها گسترده شده‌اند و در ماهی‌ها و صدف‌ها، از جمله آنهایی که مردم می‌خورند ، یافت می‌شوند .
همانطور که محققان در حال مطالعه نحوه گسترش پاتوژن های موجود در آب بودند،آنها می خواستند بهتر بفهمند که وقتی میکروپلاستیک ها و پاتوژن های بیماری زا در یک فضای آبی قرار می گیرند چه اتفاقی می افتد. در مطالعه اخیر آنها که در مجله Scientific Reports منتشر شد ، دریافتندکه پاتوژن‌های خشکی می‌توانند با تکه‌های پلاستیکی میکروسکوپی به ساحل بروند و راهی جدید برای تمرکز میکروب‌ها در امتداد خطوط ساحلی و سفر به اعماق دریا فراهم کنند.
بررسی نحوه تعامل پلاستیک ها و عوامل بیماری زا
آنها بر روی سه انگل که آلاینده‌های رایج در آب‌های دریایی و غذاهای دریایی هستند تمرکز شدند : تک یاخته‌های تک سلولی Toxoplasma gondii (Toxo )، کریپتوسپوریدیوم ( Crypto ) و Giardia زمانی که مدفوع حیوانات آلوده و گاهی اوقات افراد، محیط را آلوده می کند، این انگل ها در آبراه ها قرار می گیرند.
کریپتو و ژیاردیا باعث بیماری گوارشی می شوند که می تواند در کودکان خردسال و افراد دارای نقص ایمنی کشنده باشد. توکسو می تواند باعث عفونت های مادام العمر در افراد شود و برای افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند می تواند کشنده باشد. عفونت در زنان باردار نیز می تواند باعث سقط جنین یا نابینایی و بیماری های عصبی در نوزاد شود. توکسو همچنین طیف گسترده ای از حیات وحش دریایی را آلوده می کند و گونه های در معرض خطر از جمله سمورهای دریایی جنوبی ، دلفین های هکتور و فوک های راهب هاوایی را می کشد .
برای آزمایش اینکه آیا این انگل‌ها می‌توانند روی سطوح پلاستیکی بچسبند، ابتدا دانه‌ها و الیاف میکروپلاستیک را به مدت دو هفته در لیوان‌های آب دریا در آزمایشگاه خود قرار دادند. این مرحله برای القای تشکیل یک بیوفیلم - لایه چسبنده ای از باکتری ها و مواد ژل مانند که پلاستیک ها را هنگام ورود به آب های شیرین یا دریایی می پوشاند، مهم بود. محققان همچنین این لایه چسبنده را اکو کرونا می نامند . سپس انگل‌ها را به بطری‌های آزمایشی اضافه کردند و شمارش نمودند که چه تعداد بر روی میکروپلاستیک‌ها گیر کرده یا در طول یک دوره هفت روزه آزادانه در آب دریا شناور مانده‌اند
آنها دریافتند که تعداد قابل توجهی از انگل ها به میکروپلاستیک چسبیده بودند و این تعداد در طول زمان در حال افزایش بود. انگل های زیادی به بیوفیلم های چسبنده متصل می شدند که گرم به گرم، پلاستیک دو تا سه برابر بیشتر از آب دریا انگل داشت.
با کمال تعجب،دیدند که میکروالیاف (معمولاً از لباس ها و تورهای ماهیگیری) تعداد بیشتری از انگل ها را نسبت به دانه های میکرو (معمولاً در لوازم آرایشی و بهداشتی یافت می شود) در خود جای داده است. این نتیجه مهم است،
این نتیجه مهم است، زیرا میکروالیاف رایج‌ترین نوع میکروپلاستیک هستند که در آب‌های دریایی ، سواحل ساحلی و حتی در غذاهای دریایی یافت می‌شوند .
پلاستیک ها می توانند انتقال بیماری های اقیانوسی را تغییر دهند
بر خلاف سایر پاتوژن‌هایی که معمولاً در آب دریا یافت می‌شوند، پاتوژن‌هایی که محققین روی آنها تمرکز کردند از میزبان‌های حیوانی و انسان‌های زمینی مشتق شده‌اند. حضور آنها در محیط های دریایی کاملا به دلیل آلودگی زباله های مدفوعی است که به دریا ختم می شود. مطالعه ما نشان می‌دهد که میکروپلاستیک‌ها همچنین می‌توانند به عنوان سیستم‌های انتقال این انگل‌ها عمل کنند.
این پاتوژن ها نمی توانند در دریا تکثیر شوند . با این حال، سوار شدن بر روی پلاستیک به محیط‌های دریایی می‌تواند اساساً نحوه حرکت این پاتوژن‌ها در آب‌های دریایی را تغییر دهد. ما بر این باوریم که میکروپلاستیک‌هایی که در امتداد سطح شناور هستند، به طور بالقوه می‌توانند مسافت‌های طولانی را طی کنند ، پاتوژن‌ها را دور از منابع اصلی خود در خشکی پخش کنند و آنها را به مناطقی ببرند که در غیر این صورت نمی‌توانستند به آنها دسترسی پیدا کنند.
از سوی دیگر، پلاستیک‌هایی که غرق می‌شوند، پاتوژن‌ها را در کف دریا متمرکز می‌کنند، جایی که حیوانات فیلتردار مانندصدف ماهی و سایر صدف‌ها زندگی می‌کنند. یک لایه بیوفیلم چسبنده می تواند پلاستیک های مصنوعی را در آب دریا استتار کند و حیواناتی که معمولاً مواد آلی مرده را می خورند ممکن است ناخواسته آنها را بخورند . آزمایش‌های آینده آزمایش خواهند کرد که آیا صدف‌های زنده که در مخازن و یا بدون پلاستیک قرار می‌گیرند، در نهایت پاتوژن‌های بیشتری را می‌خورند یا خیر.
یک مشکل سلامتی
One Health رویکردی به تحقیقات، سیاست گذاری و دامپزشکی و پزشکی انسانی است که بر ارتباط نزدیک سلامت حیوانات، انسان و محیط زیست تأکید دارد. در حالی که ممکن است به نظر برسد که آلودگی پلاستیکی تنها بر حیوانات موجود در اقیانوس تأثیر می گذارد، اما در نهایت می تواند عواقبی بر سلامت انسان داشته باشد.
پروژه آنها توسط یک تیم چند رشته ای از متخصصان، از محققان میکروپلاستیک و انگل شناسان گرفته تا زیست شناسان صدف ها و اپیدمیولوژیست ها، انجام شد. این مطالعه اهمیت همکاری بین رشته‌های انسانی، حیوانی و محیطی را برای رسیدگی به یک مشکل چالش‌برانگیز که بر محیط‌زیست دریایی مشترک ما تأثیر می‌گذارد، برجسته می‌کند.
امید آنها این است که درک بهتر اینکه چگونه میکروپلاستیک‌ها می‌توانند پاتوژن‌های بیماری‌زا را به روش‌های جدیدی جابه‌جا کنند، دیگران را تشویق می‌کند تا قبل از دستیابی به تی‌شرت پلاستیکی نی یا پلی‌استری دو بار فکر کنند.
